Kalede karanlık bir odada...[2]

[Karlheinz Leonhard]

10 Eylül 471

Aynı şifre.

Aynı merasim.

Tek değişen şey, içeride Axel'in değil, Karlheinz'ın beklemesiydi.

Artık plan yapma zamanıydı. Rutinleşmiş eğitimlerin her hafta devam etmesine rağmen, artık işler sıradan hale gelmişti. Her gün her gün ağırlaştırılmış silahlar, üç-dört haftadır pratik eğitimler. Baskın pratikleri, meydan savaşı pratikleri. Eğitimler olduğu yerde dönmeye başlamıştı.

Artık plan zamanıydı.

Karlheinz onlara özel odasında, arkadaşı Axel'i beklemeye başladı. O daha önce kanlı Lombard'ların zalim topraklarına gitmiş, oraları gözlemişti. Üzerinden biraz zaman geçmişti doğru ancak Axel'in hafızası yerindeydi.

Artık Vicus Markomanni'ye bastırmış olan soğukların etkisiyle küçük taş odada, sırtında bir ürpermeyle beklemeye başladı arkadaşını...

[Tarih Baba]

Axel odaya girdi ve pelerinini bir köşeye attı.Sabah ne yapacaklarını söylemişti Karlheinz,şimdi zaman kaybetmek istemiyordu.Prensin yanına oturup bir sayfaya çizmeye başladı.

"Kuzeyden gireceğiz ama hafif doğuya sapacağız.Köyleri ve devriyeleri gözükmeden geçmeliyiz, bir kişi bile kaçsa baskın şansımız biter.Doğudan Losovice'ye doğru ineceğiz ve gece vakti saldıracağız.Eğer baskın yapmak istiyorsanız böyle olmalı.Gece yarısı, surlardaki nöbetçiler sarhoş iken birkaç kişiyi surlara çıkartırız.Birkaç kangal ip işi halleder.Onlar kapıları açarken herkes içeri dalar ve şansımız varsa birkaç saat içinde şehri ele geçiririz.

Şehrin ortasında, kuzeydeki kapısının-yani bizim gireceğimizin- yanında ve güneyinde olmak üzere üç kışla var.Askerler orada yatar, tabi tavernalarda gecelemiyorlarsa.Yağma ile uğraşmayıp kışlaları basmalıyız.Ama okçulara dikkat edilmeli, yüz adımdan ufak bir kuşu rahatlıkla vurabiliyorlar ve en ustaları hakkında duyduklarımı söylemek bile istemiyorum.Az sayıda atlıları var, rahatlıkla hallederiz.En önemli sorun merkez binaları.Çok sayıda ok deliği ile dolu duvarları.Saraydan çok kaleyi andırıyor ve içinde her an yüzden fazla zırhlı savaşçı bekliyor.Kralın muhazırları, büyük komutanlar ve prensler de elbette.Ve bir savaş anında son kaçma yeri de orası.

Benim bildiklerim bunlar, tavsiyelim de bu kadar.Gerisi size kalmış dostum.Zafer bizimle olsun."

[Karlheinz Leonhard]

Axel'in söyledikleri zorlayıcı bir savaşa işaret ediyordu, zira Burgundlar bu işe çok uygun sayılmazdı, Theodor'un kolcularına çok iş düşecekti.

Dostuna sevgiyle ve saygıyla döndü:

"Çok parlak bir hafıza, ve bir o kadar parlak bir ruh... Axel, kardeşim... Çok yardımcı oldun, teşekkür ederim. Şimdi başımızdaki kan bulutları iyice yoğunlaştı işte..."

Sessiz bir sarılmadan oluşan gösterişsiz veda merasiminden sonra Axel odadan ayrıldı hızla ama Karlheinz odada kaldı. Duvara yaslanıp çömeldi ve ellerini yüzünde birleştirdi.

Bunca kan... Bunca hayat...

Değer miydi?

-RP SONU-